Redykołki
Redykołki powstają z resztek sera, którego nie starczyło już do zrobienia oscypka. Są to niewielkie serki w kształcie wrzecion, zminiaturyzowanych zwierzątek, ptaków, serc. Po odciśnięciu serki te, podobnie jak oscypki, są solone, a następnie suszone i wędzone. Oprócz serków w kształcie zwierzątek w przededniu powrotu z hali bacowie robili serki w kształcie serca - parzenice, również odciskane w formie. Redykołki wpisane są na krajową Listę Produktów Tradycyjnych.
Nazwa redykołki pochodzi od tradycji bezpłatnego ich rozdawania w czasie "redykania się" (powrotu) owiec z hali do domu. Starzy górale mówią, że nazwą redykołki oznacza się każdy prezent w serze, który przeznaczony jest w czasie powrotu jesiennego z hal (redyku). W obyczajowości góralskiej redykołka zawsze znajdowała poczesne miejsce, bowiem jest ściśle związana z wypasem owiec i "osodem" - czyli powrotem z hal.
Redykołkę otrzymuje się z mleka owczego lub owczego i krowiego. Zawartość mleka krowiego nie może przekraczać 40% całkowitej ilości mleka użytego do produkcji. Rasy krów i owiec, których mleko używane jest do produkcji redykołki, są analogicznie jak w przypadku oscypków.
Redykołka wytwarzalnia jest w okresie od maja do września.
Skład chemiczny redykołki zależy od długości czasu wędzenia i zmienia się w zależności od pór roku: zawartość wody nie przekracza 44%, suchej masy jest niemniej niż 56%, zaś tłuszczu w suchej masie nie mniej niż 38%. Kolor jej skórki jest jasnobrązowy, z delikatnym połyskiem nadanym podczas procesu wędzenia. Skórka gładka, elastyczna. Miąższ elastyczny, lekko twardy. W smaku lekko słony o wyraźnym zapachu wędzenia (dymu). Przechowywana w temperaturze 10 - 70 C zachowuje przydatność do spożycia przez około 30 dni.
